- Ten tutaj samochĂłd za mojÂą limuzynÂą. Jak moÂżna jeÂździĂŚ czymÂś takim. PrzecieÂż widaĂŚ Âże ten samochĂłd do niczego siĂŞ nie nadajĂŞ. No moÂże przyjĂŞliby go na zÂłomowisku- zaÂśmiaÂłam siĂŞ.

- To pana samochĂłd? Nie wiedziaÂłam, naprawdĂŞ. Lepiej wyjadĂŞ mojÂą limuzynÂą bo jeszcze prefekt i dyrektor siĂŞ zdenerwujÂą gdy to zobaczÂą. Nie chciaÂłam pana obraziĂŚ- powiedziaÂłam.

- Pan ÂżartujĂŞ, prawda? JeÂśli tak to nie byÂło to Âśmieszne. Jestem matkÂą Roberty Pardo. Mieszka razem z pana cĂłrkÂą w pokoju- powiedziaÂłam uÂśmiechniĂŞta.

- Tak matkÂą. Jestem rodzicem tak jak pan- powiedziaÂłam i zbliÂżyÂłam siĂŞ.
- A czemu pan myÂślaÂł Âże jestem siostrÂą ktĂłregoÂś z uczniĂłw. Nie wiedziaÂłam Âże tak mÂłodo wyglÂądam- powiedziaÂłam zalotnie.

- Tak i coÂś jeszcze mi pan powie?- spytaÂłam i podeszÂłam jeszcze bliÂżej.
Sama nie wiedziaÂłam czemu ale chciaÂłam, Âżeby mnie pocaÂłowaÂł.

- Nie wiem. ChciaÂłabym usÂłyszeĂŚ prawdĂŞ z pana ust. To co pan czujĂŞ- powiedziaÂłam.

- Nie ale chciaÂłabym wiedzieĂŚ co pan o mnie myÂśli. ProszĂŞ mĂłwiĂŚ tylko szczerÂą prawdĂŞ- powiedziaÂłam.